Neil Gaiman / Yolun Sonundaki Okyanus

Yolun Sonundaki Okyanus

         

Yazar - Neil Gaiman

Orjinal Adı - The Ocean At The And Of The Lane

Yayınevi - İthaki Yayınları

Çevirmen - Zeynep Heyzen Ateş

Sayfa Sayısı - 192

Bir kelebeğin kanatları kadar narin ve hüzünlü.
Karanlıktaki bir bıçak kadar tehditkâr ve korku verici.

Neil Gaiman, sarsıcı eseri Yolun Sonundaki Okyanus'ta, insanı insan yapan tüm duyguları ortaya çıkarmakla kalmayıp, okurlarını onları çevreleyen karanlıklardan korunmaları için geçmişin sığınağına davet ediyor.

Hikâye, kahramanımızın çocukluğuna dönmesi ve evinin yanındaki gölün aslında bir okyanus olduğunu iddia eden Lettie Hempstock'a dair anılarının canlanmasıyla başlıyor. Bu andan sonra; küçük bir çocuğun fazlasıyla ürkütücü, garip ve tehlikelerle dolu geçmişine doğru bir kapı açılıyor.
Artık, yolun sonunda neyle karşılaşacağını kahramanımız da bilmiyor.

  YORUMUM

Herkese merhabalar. Sanırım bu aralar okuyamama sorunum baş gösterdi, duraklama dönemime girdim, yoksa Yolun Sonundaki Okyanus'u bu kadar beğenmeme ve kısacık bir kitap olmasına rağmen bitirmemin bu kadar uzun sürmüş olmasına başka bir açıklama getiremiyorum. 

Öncelikle Yolun Sonundaki Okyanus beni gerçekten şaşırtan bir kitap oldu çünkü son zamanlarda çok fazla fantastik okuduğuma karar verip, biraz ara vermek adına pek sevmesem de polisiye/korku/gerilim tarzı bir şeyler okumak istemiştim ve kitabıda bu niyetle elime aldım ancak başladıktan sonrası güzel bir sürpriz oldu benim için, iyi ki de olmuş. Sonuç olarak yine bir fantastik okumuş oldum ama değdi doğrusu. Yalnız kitabı okuduktan sonra çoğu kitapta yaşadığım ben bunu daha önce nasıl okumadım? Nasıl okumam? triplerine girdim. Keşke beğeneceğimiz kitapları önceden anlayabilecek yeteneğimiz olsaydı. Ne güzel olurdu dimi? Hiç boşa zaman kaybetmezdik.

Şimdi, gelelim kitabımıza... Doğrusu nasıl bir yorum yapmam gerektiğini bilemiyorum, öğrendiğiniz üzere kitabımız fantastik. Nedendir bilmiyorum belki küçük bir çocuğun anlatıyor olmasından belki çok farklı bir kurgusu olduğundan kitap daha çok masal tadında geldi bana. Sizde benim gibi baş karakterleri çocuk olan kitaplardan o hissi alamadığınızı düşünüyorsanız ki genelde yazar bunu iyi yansıtamaz, şunu söyleyebilirim ki bu kitapta o geçerli değil.

Hikaye karakterimizin (bir adı yok!) cenaze sonrasında çocukluğunu geçirdiği yere ve dolayısıyla asıl hikayenin geçtiği Hempstock çiftliğine, nedenini bilmediği bir şekilde gitmesiyle başlıyor. Ve kitabın isminde geçen 'Yolun sonundaki okyanus' başında bir banka oturmasıyla çocukluğunda yaşamış olduğu silikleşmiş anıları canlanmaya başlıyor ve biz de burada hikayeye dahil oluyoruz. 

Başlarda karakterimiz kitaplarla dostluk kurmuş olduğundan hiç arkadaşı olmayan, gözlerden uzak bir yerde ailesiyle yaşayan sıradan bir çocuk. Ancak bir gün yaşadıkları maddi sıkıntılar nedeniyle karakterimizin odasını bir madenciye kiralıyorlar ve bu madencinin evlerinde yaşamaya başlamasıyla olaylar başlıyor ve kahramanımız hikayeye yön veren karakter olan Lettie Hempstock ile tanışıyor. Kitabı okumuş olanlar beni anlayacaklardır ki hikayenin devamını anlatırsam büyüsü bozulmuş olur. O yüzden hikayenin devamını yazmayacağım, yalnız şunu söyleyebilirim ki bundan sonrası oldukça fantastik :)

Evet yorumum çok kısa oldu farkındayım ancak kitabı okursanız beni anlayacaksınız ki kitabın oturup uzun uzun anlatılacak bir konusu yok aslında. Yalnız benden size küçük bir tavsiye, kitabı okuyacaksanız belirtmek isterim ki yazarımız karakterin adı da dahil bize cevapları vermiyor maalesef. Belki de hikayenin büyüsü buradadır bilemiyorum. O yüzden merak etmeyin, sadece kabul edin ve bırakın hikaye aksın, eminim bu şekilde okumaktan zevk alacaksınız.

                                                                         ALINTILAR

"Hiçbir şey aynı kalmaz" dedi. "İster bir saniye sonra olsun, ister yüz yıl. Her şey devinir, dönüşür, değişir. İnsanlar da okyanuslar kadar değişkendir."

Efsaneleri severim. Ne yetişkinler içindir ne de çocuklar için yazılmışlardır. Bu tür ayrımların ötesindedirler. Neyseler odurlar.

Yetişkinler yolları takip eder. Çocuklar keşfe çıkar. Yetişkinler aynı yolu yüzlerce, binlerce kez yürümekten sıkılmaz; yoldan çıkmak, çalıların arasına dalmak, çitlerin arasındaki boşluklardan geçmek çoğu yetişkinin aklına bile gelmez.

Çocukluk anıları bazen sonradan yaşananların altından kalıp silikleşirler; yetişkinlerin dolabının dibinde unutulan oyuncaklar gibidirler ama asla sonsuza kadar kaybolmazlar.

Gerçek hayat katlanamayacağım kadar zorlaştığında kitaplara sığınırım.

                                                                              PUANIM